Categorie: Gedicht

  • Het steentje

    Het steentje

    Het steentje

    er ligt een steentje op de grond
    midden in mijn loop
    ik raap het op en leg
    het uit de weg

    een meisje ziet dat ik het steentje vond
    ik zeg haar dat ik hoop
    dat zij het steentje even opruimt
    – het is mij vreemd hoe het hier is ingericht

    maar nee, abrupt wordt zij mijn tegenpool
    want dit is een school
    “ik ben hier om te leren, niet om op te ruimen”
    – nu ben ik verrast door haar inzicht

    ik zeg: “jouw opmerking vind ik niet fijn”
    begrijp je mijn tegenzin?

    het meisje ziet ook dát in
    en belooft netter te zijn

    het steentje had ik haar moeten geven
    als een symbool
    omdat zij in school
    is om te leren
    als een teken
    dat ook stenen spreken

  • Kantelpunt

    ik kijk
    door het raam
    in het lokaal.
    aan de andere kant hangt
    een jongetje scheef;
    zijn benen horizontaal.
    zijn ogen blikken:
    ik doe even niet mee.

    ik sta stil
    en hij ziet mij
    staan – en stilaan
    kantelt zijn lichaam
    – traag maar toch –
    in de leerstand

    ik steek mijn duim omhoog
    het jochie glimlacht
    de juf lacht terug;
    verrast.