er
ligt een steentje op de grond
midden in mijn loop
ik raap het op en leg
het uit de weg
een meisje ziet dat ik het steentje vond
ik zeg haar dat ik hoop
dat zij het steentje even opruimt
– het is mij vreemd hoe het hier is ingericht
maar nee, abrupt wordt zij mijn tegenpool
want dit is een school
“ik ben hier om te leren, niet om op te ruimen”
– nu ben ik verrast door haar inzicht
ik zeg: “jouw opmerking vind ik niet fijn”
begrijp je mijn tegenzin?
het meisje ziet ook dát in
en belooft netter te zijn
het steentje had ik haar moeten geven
als een symbool
omdat zij in school
is om te leren
als een teken
dat ook stenen spreken
Categorie: Gedicht
Het steentje
Kantelpunt
ik kijk
door het raam
in het lokaal.
aan de andere kant hangt
een jongetje scheef;
zijn benen horizontaal.
zijn ogen blikken:
ik doe even niet mee.ik sta stil
en hij ziet mij
staan – en stilaan
kantelt zijn lichaam
– traag maar toch –
in de leerstandik steek mijn duim omhoog
het jochie glimlacht
de juf lacht terug;
verrast.