Auteur: Anco van Moolenbroek

Bloemen zijn rood

’n Jungske ging vur ’t uurst naor school, hij kreeg ’n vel papier en krijt
en hij kleurde en kleurde ’t hul vel vol, want kleure, da vond-ie fijn.
Mer de juffrouw zei “Wat doe je daar, jongeman ?”
“Ik teken bluumkes, juffrouw”
Ze zei “We doen hier niet aan kunst, jongeman,
bloemen zijn rood en de lucht is blauw.
Je zult er rekening mee moeten houden; je bent hier niet alleen.
Als alle kinderen ‘ns deden zoals jij, waar moest dat dan toch heen, ik zeg je:

Refrein:
“Bloemen zijn rood, jongeman, blaadjes zijn groen.
’t Heeft geen enk’le zin om ’t anders te zien,
dus waarom zou je ’t dan nog anders doen.”

Mer ’t jungske zei:
“Ja mer juffrouw, d’r zijn zoveul kleure bloeme,
zoveul kleure blaadjes, zoveul kleuren, overal,
zoveul kleure zijn nie op te noeme mer ik zie ze allemaol”.

Mer de juffrouw zei “Je bent ondeugend, jongeman
je kliedert en je Nederlands is slecht.
Ik weet zeker dat je ’t alletwee veel beter kan, ik wil dat je herhaalt wat ik zeg:
(Refrein)

Mer ’t jungske zei:
“Ja mer juffrouw, d’r zijn zoveul kleure bloeme,
zoveul kleure blaadjes, zoveul kleuren overal,
zoveul kleure zijn nie op te noeme mer ik zie ze alemaol”.

Mer de juffrouw zei: “Dit duurt me nou te lang,
je moet maar weten hoe ’t hoort”
en ze zette ’t jungske op de gang (“Voor je bestwil” enzovoort).
Mer hij werd bang, zo na ‘nen tijd klopte zachtjes aan de deur.
En hij zei “Juffrouw, ik heb wel spijt” en hij kreeg ’n kleur toen-ie zei:

Refrein:
“Bloemen zijn rood, blaadjes zijn groen,
’t heeft geen enk’le zin om ’t anders te zien
dus waarom zou ik ’t anders doen”.

Mer d’n tijd ging dur, gao altijd dur en hij ging naor de tweede klas
en de juffrouw was hul anders dan die daorvur, ze was nieuw, ze was er pas.
En ze lachte vriendelijk toen ze zei “tekenen doe je voor je lol,
je krijgt genoeg papier en krijt van mij, teken maar je hele vel vol.”
Mer ’t jungske tekende bloeme, gruun en rood, en in de rij,
en toen de juffrouw vroeg waorum kreeg-ie weer ’n kleur, en-ie zei:
(Refrein)

(“Flowers are red”, Harry Chapin. Ned. tekst Gerard van Maasakkers)